Մեր հրեշտակները միշտ մեզ հետ են,
և հաճախ նրանք օգտագործում են ուրիշի շուրթերը
մեզ ինչ-որ բան ասելու համար:
Գրող Պաուլո Կոելյո
Ամեն առավոտ սկում եմ բարևով։ Բարևում եմ հարևաններիս, գործընկերներիս և իմ աշակերտներին։ Ամեն անգամ բարևը տարբեր է ստացվում։ Դա եղանակից է կախված, հոգնածությունից կամ առողջական վիճակից։ Բայց կան մարդիկ, ում բարևում ես անկախ ամեն ինչից մեծ սիրով ու ջերմությամբ։
Երբ ֆեյսբուքում ընթերցում էի Պաուլո Կոելյոյի այս միտքը ես <ուրիշի> բառի փոխարեն սխալմամբ կարդացի <ուսուցչի> բառը։ Գուցե իմ հրեշտակները ինձ այդպես շփոթեցրին։ Գուցե նրանք ինձ հուշեցին, որ մենք՝ ուսուցիչներս մեր աշակերտներին պետք է փոխանցենք նրանց հրեշտակների խոսքերը։
Ինչպիսի հրաշալի պարտականություն։
Comments
Post a Comment